Xθες πήγα πάλι στο βουνό, πάνω απ΄το σπίτι μου. Δεν είναι χιονισμένο, δέντρα δεν έχει. Μα έχει ύψη, να διαλέγω κάθε φορά, να εκτονώνω τις φυγές μου κατακόρυφα.
Χθες πήγα λίγο πιο πέρα, οριζόντια, και λίγο πιο πάνω. Εκεί που θέλησα να ξαποστάσω τα υπόγειά μου κάθισα για ν΄ αγναντέψουν ουρανό κι ορίζοντα. Ύστερα από λίγο έφυγα, γιατί έτσι κι αλλιώς δε θα ήταν αρκετό. Κατηφορίζοντας πρόσεξα έναν άντρα στην είσοδο μιας ψευτοξύλινης αποθήκης, να με κοιτάζει. Δεν έδωσα σημασία. Μα, ήταν, ήδη, αργά για το μυαλό μου. Προσπερνώντας αρκετά μακριά του γύρισα να ξανακοιτάξω. Είχε μπει μέσα, είχε αφήσει την πόρτα μισάνοιχτη, φαινόταν έτοιμος να την κλείσει, κοντοστεκόταν, και με κοίταζε πίσω από αυτήν μ΄ έναν τρόπο παράνομο κι αθώο μαζί, προκλητικό κι ανθρώπινο. Έστρεψα το βλέμμα μου αλλού, μην καταλάβει πως κατάλαβα και συνέχιζα να κατηφορίζω..
..άραγε, να κατάλαβε κι αυτός; θα μ΄ άρεσε να καταλάβει. Δεν είναι πάντα ωραίο, να είσαι μόνη σου στον κόσμο αυτό.
