H απουσία, μου χτύπησε την πόρτα νωρίς. ούτε καν, παιδί. Της άνοιξα και την καλοδέχτηκα. Σάμπως κι ήξερα τότε; Ύστερα, τη ξέχασα.  Εκείνη κατοικεί πάντα μέσα στο σπιτικό μου. Kαρφίτσα στη ψυχή που απορροφήθηκε από τον οργανισμό. Ξεχνιέται η απουσία, συνηθίζεται. Γίνεται ένα με σένα πριν σε σακατέψει εξολοκλήρου. Αλλάζει μορφή. Κι αφήνει πίσω της μια τρύπα μικρή που δε λέει να γεμίσει με τίποτα, κι ένα "μου λείπεις" που δεν πρέπει ούτε να σκεφτείς. Γιατί, δεν έχεις επιλογή.