Χρεώνομαι ό, τι δε συμβαίνει, πιστώνοντας το “ακόμη”, ακόμη μια φορά.
Συμβαίνει πολλές φορές με τις αναμονές, στα αναμμένα κάρβουνα να τσουρουφλίζονται. Να εξαθλιώνονται, να σακατεύονται, να ηττώνται κατά τρόπο θριαμβευτικό. Να μπαίνουν στο μπαούλο των Πρώιμων Απολεσθέντων λόγω ζήλο υπερ βολικό.
Πρέπει να μάθω, λέει, να μην ανυπομονώ. Να έχω υπομονή, λέει. Εκείνη, που τη λένε ζωή, θέλει μανιωδώς να με διδάξει όλα εκείνα που προσωπικά δε με ενδιαφέρουν καθόλου. Γιατί, αν με ρωτούσε, θα της έλεγα πως ενδιαφέρομαι μόνο για εκείνες τις πολύτιμες στιγμές που η ζωή είναι τόσο καυλωμένη ώστε δεν έχει καιρό και μυαλό να δίνει μαθήματα για την ιδία.
Το μόνο που χρειάζεται κανείς για την προσωπική του στύση είναι η καύλα. Το μόνο που έχει σημασία είναι εκείνο που σου κάνει κου-κου. Γι αυτό κι εγώ, πίνω νερό εις το όνομα Αυτής, της Αγίας Καύλας, και φτύνω αίμα κατά την απουσία της.
Τελικά, το μόνο πράγμα, που μου έμαθε η ζωή, αυτή η τσουλίτσα με τα πόδια ανοιχτά - το ένα σε ό,τι υπήρξε και τ’ άλλο σ’ ό, τι θα υπάρξει, με ένα “τώρα”- θησαυρό ανάμεσα -στο(ν) κόλπο της βαθειά - είναι κάτι που ήδη ήξερα από φύση μα έπρεπε κιόλας να αποδείξω. Να μην τολμώ ούτε να την αγγίζω αν τα υγρά της επιθυμίας δε διαπερνούν τα στρώματα του ντυμένου μου εαυτού. Από μακριά να την κοιτάζω, μέχρι να κάνω πλιτς, λέει.
Σύμφωνη…
