Κάποτε, ίσως και να με ένοιαζε η άκρη του νήματος. Τώρα, πράγματι, αδιαφορώ. Η μόνη αλήθεια, είναι το ξεδίπλωμα…
( σε αυτό το σημείο, η κεντρική ιδέα ολοκληρώνεται )
Παίρνω το θάρρος, όμως, να δηλώσω, πιστή ερωμένη της συνέχειας που χαράζει μια κόκκινη λεπτή κλωστή καλά τυλιγμένη στον εαυτό της, που, από ώθηση χωρίς λογική, ώθηση ακατέργαστη, ώθηση του “γιατί έτσι”, άρχισε να ξετυλίγεται..
Έτσι τυλίγομαι εγώ.
Όταν…
Χωρίς τέλος και δίχως αρχή.
