τις νύχτες, που λες, ξαπλώνω παρέα με ένα ψήγμα πιθανής επερχόμενης έκπληξης στην άκρη του βλεφάρου του αριστερού -συγκεκριμένα- ματιού. ξυπνώ, θαρρώ, με δύο, γιατί το βλέφαρο είναι ακόμη πιο βαρύ. ανοίγω το παράθυρο και κοιτάζω έξω μήπως και. μπα. όλα σε επιφανειακή ουδετερότητα. η μικρή πέτρα δε μετακινήθηκε από τη θέση της, έμεινε στην όχθη της λίμνης να λαχταρά να γλύψει το βυθό ανοίγοντας μια τρύπα. μια τρύπα στο νερό.
κοίταξα στον καθρέφτη προς αυτοπροσδιορισμό εξωτερικής εικόνας κι έψαξα για εκείνο το ψήγμα της πιθανής επερχόμενης έκπληξης στην άκρη του βλεφάρου του αριστερού -συγκεκριμένα- ματιού, που μες τη νύχτα πολλαπλασιάστηκε. με τ’ όνειρο -κατά πάσα πιθανότητα-. χαμογέλασα..
κοίταξα στον καθρέφτη προς αυτοπροσδιορισμό εξωτερικής εικόνας κι έψαξα για εκείνο το ψήγμα της πιθανής επερχόμενης έκπληξης στην άκρη του βλεφάρου του αριστερού -συγκεκριμένα- ματιού, που μες τη νύχτα πολλαπλασιάστηκε. με τ’ όνειρο -κατά πάσα πιθανότητα-. χαμογέλασα..
...τσίμπλες ήταν….
