.
.
.
.
.
.
.
Έτσι νιώθω τώρα. Μια μικρή τάση να τα ξεράσω όλα χωρίς να έχω βάλει μπουκιά στο στόμα. Όπως στα πούλμαν τα παλιά που είμαστε όλοι στοιβαγμένοι κι αμίλητοι κι αυτό να τρέχει στις στροφές και να φοβάμαι, και κάτι να με λυπεί σα θάνατος να πρόκειται. Σα να μην πρόκειται να φτάσω. Θα περάσει. Θα περάσει. Ε; Θα περάσει. Ίσως νιώθω μόνη. Ίσως από πάντα. Ίσως έτσι γεννήθηκα. Ίσως έτσι έγινα. Δε ξέρω. Έμαθα σ΄ αυτό και μ΄ άρεσε. Το αναζητούσα, το επιδίωκα. Το αναζητώ, το επιδιώκω, μ΄ αρέσει, μα κάτι δεν πάει καλά. Kάτι με αποστρέφει. Θα φτάσω, θα φτάσω, θα φτάσω. Ε;
.
.
.
.
.
.
.
.
