.
.
.
.
.
.
Ένα βήμα. Πιο μέσα πιο πάνω πιο κάτω. Ένα βήμα πιο πέρα. Μια βουτιά. Στο αίμα στον ιδρώτα στο δάκρυ στο ποτάμι. Μια βουτιά στα γλυκά και τ΄ αλμυρά υγρά μου. Μια λέξη. Π ρ ο χ ω ρ ά ω. Κι άλλη μία. Φ ε ύ γ ω. Κάπου ανάμεσα στα σπλάχνα ένας ψίθυρος ύπουλα μου συλλαβίζει “έλα“. Έτσι, εγώ απομακρύνομαι, γιατί μπορώ να συνεχίζω. Και να ΄μαι εδώ. Απ΄ έξω. Δεν είναι κι άσχημα εδώ. Απ΄έξω. Μα η αλήθεια είναι, πως σε κάθε βήμα προσεύχομαι και ικετεύω να ΄ρθει πάλι εκείνη η στιγμή που θα ΄μαι αλλού. Εκεί. Που θα ξεχάσω πως έχω επιλογή. Πως πάντα έχω επιλογή. Και να χωθώ και να χαθώ..
..να νομίζω πως με χάνω, και μετά, πως με βρίσκω πάλι να πιστεύω.
.
..
.
.
Μ ί α , α κ ό μ η , σ υ ν έ χ ε ι ά μ ο υ…
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
