.
.
.
..
.
.
..
.
Τολμηρή αυτή η αυθόρμητη χημεία
Ανυπόφορη αίσθηση ευφορίαςΚαι η ακατάπαυστη ροή να μαρτυράειΕθισμός. Δέθηκε κόμπος ο λαιμόςΓόρδιος δεσμός oι πρώτες λέξειςΤου Έρωτα η Απαγορευμένη Ουσία..Στα σύννεφα των καταιγίδων που όλο λένε μα δεν έρχονται κρυμμένηΣτην κάθε στάλα της βροχής που ρίζα βαθειά ποτίζειΤο τζάμι το θολό στα μαύρα τα γυαλιά το δάκρυ που ήθελε να ξεθυμάνειΛυμένα κι άλυτα αινίγματα και πρώτα ανύπαρκτα θερμά ραντεβούΤου Έρωτα η Απαγορευμένη Ουσία..Τη ψάχνω στο συρτάρι που κλείδωσα κι έβαλα δήθεν το κλειδί, σε μια τυχαία τσέπη στη ντουλάπα. Μάταια.Στο κάτω μέρος, στο στομάχι είναιΈνα γλυκόπιοτο κενόΣτις φλέβες κυλάει ανάμεσα στα μάτιαΣτα υγρά τα χείλη που για κάποιο λόγο τα βρέχεις συνεχώς να μη στεγνώσουν. Κι αυτά, στεγνώνουν συνεχώς .Του Έρωτα η Απαγορευμένη Ουσία..Ή ανάσα που στενάζει σιγανά. Κρυφά. Υπόκωφα. Το glissando του ακορντεόν, το vibrato του τσέλο. Η πρώτη κρατημένη νότα ενός καλά χορδισμένου πιάνου μα κι ο απόηχος, που έμεινε αιώνια, της τελευταίας.Εσύ. Του Έρωτα Απαγορευμένη Ουσία..Η έλλειψή σου, ανάθεμά σε, βαθύ στερητικό. Κανένα υποκατάστατο δε σε θυμίζει
Επικίνδυνη εσύ ουσία
Απαγορευμένη Απουσία.
.
.
..
.
.
.
( Από το αυτόκτονο μπλογκ μου “Fuga” – Οκτώμβριος 2008 )
.
.
.
.
.
.