.

.

.

.

.

Η νύχτα με βρίσκει να σβήνω. Λέξεις, θέσεις, σκέψεις και  κάτι τσιγάρα μισά.  Γιατί ποτέ δεν τα καπνίζω μέχρι τέλους. Καμιά φορά σκέφτομαι να είχα χιόνια αντί για λάβα μέσα. Και κρύο αντί φωτιάς ανάμεσα. Και καθόλου κατανόηση. Για τίποτα.  Θα επιμένω να πιστεύω πως δε χρειάζομαι κανέναν. Πως χρόνια τώρα μόνο εμένα ψάχνω να βρω. Τη νύχτα δεν ονειρεύομαι πια. Όλα τα όνειρα έγιναν ‘θέλω’ και βγήκαν στο φως. Είναι τόσο ξεκάθαρα που αποκλείεται να μη τα  δω  κάθε πρωί. Στον ύπνο λες όνειρο ήταν αυτό που θέλω. Στο ξύπνιο όμως πως διάολο να το κοιμίσεις; Κάνω  μισό  τσιγάρο κι έφυγα για  γυμναστήριο. Πόσο μ΄ αρέσει να χύνω ιδρώτα. Μέχρι τελικής πτώσης.

.

.

.

.

.