Για μια μόνο στιγμή και λίγο πριν ξεψυχήσω από κρύο, βούρκωσα. Μια στάλα διαφανές ανθρώπινο υγρό, μόνο μια στάλα, κύλησε στο μάγουλο, ύστερα στου χαμόγελου τη μικροσκοπική σχισμή, κι έσταξε με ορμή στο χιόνι πριν να προλάβει και γίνει πάγος κι αυτό. Άφησε φλόγα στο πέρασμά του κι έκαψε…

.."πάλι με δάκρυ σώθηκα...” μονολόγησα. Την τελευταία φορά, θυμάμαι, με είχε ξεδιψάσει. Ήμουν στην έρημο, καιγόμουν.