οι ατέλειωτες ώρες που σκαλίζαμε ψυχή και σώμα, εσύ κι εγώ, με κυνηγούν κι ύστερα με νανουρίζουν. κάτι μεσημέρια σαν κι αυτά, που τα τζιτζίκια σκάνε σαν τρελά και νύχτες σαν εχθές χωρίς φεγγάρι στο μικρό δωματιάκι του σπιτιού που μυρίζει γυναίκα. γυναίκα μόνη που δε ψάχνει. και νοσταλγώ εκείνη τη φλόγα που όλα τα καίει και τα γιάνει, εκείνο το κύμα που σε πνίγει και σε ταξιδεύει. όλα σου τα αγαπώ. καυλώνω στο χαμόγελό σου και χύνω στο δάκρυ σου μέσα. όλα σου τα αγαπώ. όλα. στο άγνωστο στίγμα σου προσανατολίζομαι και ταξιδεύω μόνο με τη μυρωδιά σου. αυτή που δεν αλλάζει ποτέ. έρωτα..
