θα μιλήσουμε, είπαμε, κι είπαμε καλό ξημέρωμα. όντως, μιλήσαμε ξανά. όμως ποτέ δεν ένιωσα την ανάγκη να τον ξαναδώ κι έτσι δεν ξαναβρεθήκαμε. εκείνος ήθελε, πάντα διακριτικός. μετά από λίγο καιρό δεν απάντησα ξανά στο τηλεφώνημά του.
εκείνο το βράδυ, το ένα και μοναδικό, δοκίμασε από το γλυκό μου. στη μύτη του κουταλιού, κι ύστερα του πήρα το βαζάκι. έως εκεί. αφού έχω περιθώρια επιλογής, αφού η φύση του με αφήνει να επιλέγω, έως εκεί. αφού η φύση μου, παρότι ασυγκράτητη συγκρατήθηκε τόσο ελεύθερα και φυσικά, έως εκεί. στην άκρη της γλώσσας. όσο να τον δοκιμάσω κι εγώ, από την άλλη πλευρά. μέχρι που δε θέλησα κάτι ακόμα. μου αρκούσε το μέχρι εκεί. τίποτα από εκείνον δε θα μου έλειπε. τίποτα δε θα με έκανε να τον νοσταλγώ. όμορφο βράδυ ήταν. μιλήσαμε, γελάσαμε πολύ, αγγιχτήκαμε, φλερτάραμε. μου άναβε συνεχώς το τσιγάρο. μου άρεσε αυτό. κάναμε κι άλλα, μα έως εκεί. δεν ήθελα να του δώσω όλο το βαζάκι μου κι ούτε εγώ θέλησα ποτέ να τον κατασπαράξω κι ας πεινούσα σώμα και ψυχή.
τα “μέχρι εκεί ” μου . τα “όχι άλλο" μου. αφημένα σε διαφορετικό σημείο κάθε φορά. λιγότερο ή περισσότερο ημιτελή. λίγα είναι τα “ναι” μου με μάτια κλειστά. τα ‘θέλω κι άλλο” μου. αυτά που με τραβούν από τη μύτη. εκείνα που με χάνω και με βρίσκω έτσι όπως θέλω εγώ. τα “πάλι” τα “ξανά” μου το “έλα” μου, το “έρχομαι” το “μείνε”. μα δε μου κάνουν το χατίρι, με βασανίζουν σαδιστικά, με προσαρμόζουν σε ένα “ να έχεις υπομονή χωρίς να περιμένεις και να ‘ σαι πάντα stand by μα ταυτόχρονα να ξεχνιέσαι ” . τέλος. στο σύμπαν υπάρχει μια ισορροπία σατανική που σου δίνει λίγο παράδεισο κι ύστερα στον παίρνει ξανά γιατί σε κάποιον άλλον τον έχεις εσύ στερήσει. δίκαιο, δεν μπορώ να πω. ώσπου..
