εκεί

.. ένα βράδυ, ο αινιγματικός πρίγκιπας κι η παράξενη πριγκίπισσα συναντήθηκαν, ξανά, στην άκρη της θάλασσας που τόσο αγαπούσαν. Άγνωστο εκείνο το σημείο του σύμπαντος που τους είχε φέρει πάλι τόσο κοντά. Σίγουρα, ήταν κάποιος παράδεισος σε έναν πλανήτη που φιλοξενεί όνειρα πριν γίνουν εφιάλτες. Κάπου, που ο χρόνος και το μακριά παύει να μετράει, παύει να χωρίζει, παύει να κομματιάζει, εκεί..

κοίταζαν και οι δύο το τέλος της θάλασσας με ένα βλέμμα, με ένα ζευγάρι μάτια, με τον ίδιο τρόπο ακριβώς. Ρούφηξε το αίμα κι η ψυχή τους θεϊκή γαλήνη.  Μόνο οι δυο τους γνώριζαν εκείνη τη γαλήνη που τους έσμιγε, εκεί..  

έζησαν μαζί  για μια αιώνια στιγμή, εκεί, που ο χρόνος δεν υπάρχει, που η απόσταση δε μετριέται με μίλια κι ούτε με χιλιόμετρα. Εκεί που οι αριθμοί είναι ανίσχυροι γιατί είναι ανύπαρκτοι όπως και το μυαλό. Καμία σκέψη δεν υπάρχει, εκεί..

το κύμα θέριεψε, η θάλασσα φούσκωσε κι ουρανός έβγαλε τεράστιο φεγγάρι. Ο άνεμος έγινε μουσική κι ο ορίζοντας ατέρμονος. Οι πέτρες έγιναν θρύψαλα, άμμος. Στη θάλασσα που τους έσμιξε χάρισαν το ιερό απόσταγμά τους και χάθηκαν. Ξανά. Ποτέ, ο πρίγκιπας και η πριγκίπισσα δεν είπαν “αντίο”. Δε μιλούσαν  με λέξεις, εκεί..


















υγ: στα παραμύθια, μπορώ ακόμα να δακρύζω. σε ευχαριστώ..