ο απόηχος γδέρνει τα μάτια που κοίταξαν ηδονοβλεπτικά. σπάει το τύμπανο που άκουσε κρυφά. τιμωρεί το ένστικτο που δεν έκανε λάθος καθόλου. συναρμολογεί κομμάτια από σάρκα ψυχή και εγκέφαλο που ήπια και πότισα που δίψασα και δε στέρεψα ακόμα στο παζλ αυτό. δεν εχω κανένα σκοπό. όμως ποιος ρώτησε τα σύννεφα αν τους αρέσει να φέρνουν βροχή; και ο ήλιος αν θέλει τόσο να καίει; ποιος ρώτησε τη σκιά αν αντέχει ν’ ακολουθεί ή να προπορεύεται; είναι στη φύση μου. σ’ ό,τι εύχομαι να σέρνομαι και να σκαρφαλώνω. σ’ ό,τι θέλω να πνίγομαι και ν’ αναδύομαι. σ’ ό,τι ποθώ να αιχμαλωτίζομαι και να απελευθερώνομαι. υπάρχει λόγος, σκέφτομαι, κι ας ξέρω πως έτσι σκάβω λίγο ακόμα το λάκκο μου. υπάρχει λόγος. δεν ήρθε ακόμα η ώρα για εξομολογήσεις. τώρα πρέπει να με βρεις και να σε βρω. να με ψάξεις και να σ΄ ανακαλύψω. ένας ακόμη θάνατος κλείνει το μάτι στη λύτρωση
