.

.

.

.

.

.

.

..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Μπορώ να μυρίζω την άνοιξη στη μέση ενός χλιαρού χειμώνα, και το ψυχρό αέρα να ορέγομαι στις πλαγιές των χιονισμένων βουνών, τις κυριακές με ήλιο σαν αυτή εδώ. Νοστάλγησα τα ύψη..

Στα μόνιτορ, χάλκινα πνευστά ηχούν βότσαλα και ψιθύρους. Παράξενο δεν είναι αυτό; ΄Όσο αλλόκοτα γοητευτικό  είναι το  “έλα” μέσα στο “ φύγε”. Κι ο ερχομός που υποθάλπει το φευγιό. Όπως η σιωπή κυοφορεί  το ουρλιαχτό. Μες το μυαλό μου, τα αντίθετα, πόσο πολύ ταιριάζουν..

Χλιαρός ο χειμώνας εδώ. Με σπρώχνει να σκέφτομαι την άνοιξη. Ίσως αν πάω εγώ να τον βρω. Στα βουνά, στα χιόνια.  Στα σάπια φύλλα. Στον καπνό απ΄ τα ξύλα που σιγο-καίγονται εκεί επάνω..