Ο μουρτζούφλης κι άσχημος μικροκαμωμένος παπάς τράβαγε μπροστά. από πίσω, η παπαδιά. άσχημη κι αυτή.  σκυφτή. με μάτια χωρίς βλέμμα ακολουθούσε τα βήματα του παπά της.  τα χέρια της δεμένα μεταξύ τους. θα ‘λεγες πως έμειναν έτσι μετά την τελευταία προσευχή. μα δεν είναι αυτό. είναι που τα χέρια της δεν μπορούν  να είναι  λεύτερα.

σαν πέρασαν από δίπλα μου αισθάνθηκα την επιθυμία να γυρίσω να τους κοιτάξω καθώς απομακρύνονταν πίσω.  αδιάκριτα. όπως αδιάκριτα εισέβαλλαν κι εκείνοι στο μυαλό μου. μπροστά αυτός πίσω εκείνη. έτσι. στην ίδια απόσταση. στον ίδιο βηματισμό. στους ίδιους πάντα ρόλους. δυο μίζερες φιγούρες σε μια μίζερα σκηνοθετημένη ζωή.

πήγα σπίτι και φόρεσα το πιο όμορφο φόρεμά μου. σκέφτηκα πως θα με ήθελες έτσι..