.
.
.
.
.
.
..η μικρή λευκή τελίτσα στο κέντρο του ματιού μου που ανοίγει στην κάθε του υποψία.
.
Αγκαθάκι μικρό, χωμένο βαθιά μέσα στη σάρκα, χαμένο σε νιρβάνα, κυλάει μες το αίμα πέρα – δώθε και τα σωθικά μου βασανίζει μέρα νύχτα. Ξημερώνει. Στην πρωινή μου αίσθηση μια γεύση αδοκίμαστη κι η υγρασία του μυαλού έγινε στάλα στο μέτωπο και καταβρέχει. Κοίτα, βρέχει, βρέχει ασταμάτητα. Βλέμματα βρέχει, παρθένα, λάγνα και ανείδωτα. Και αίμα βρέχει, ξερνάει το όνειρο του πόθου τα ρουφήγματα. Είναι φορές που σκέφτομαι πως τελευταία, θα θελα να συναντούσα τη ματιά του.
.
..μια διάφωνη απροσδιόριστη συνήχηση, σκληρή και ελκυστική, έτσι, ελεύθερη από της λύσης την εξάρτηση - τη γλυκιά αυτή υποταγή - σα χάδια ερωτικά που τελειωμό δεν έχουν κι η ολοκλήρωση δεν είναι αυτό που αποζητώ, αυτή είναι του θανάτου εργαλείο.
.
Νερό που βράζει και κοχλάζει και χύνεται έξω λυσσασμένο, δε λιγοστεύει δεν εξατμίζεται μα όλο βράζει κι όλο βράζει κι όλο βράζει. Όπως εκείνη η βαλβίδα στη χύτρα την παλιά που μοιάζει όλο πως θα εκραγεί, και πάντα τη γλιτώνεις.
.
..η αφορμή και η αιτία. Είναι, μα δε ξέρω αν υπάρχει. Μέσα μου ζει κι αλλού πουθενά..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
