.
.
.
.
.
Oνειρεύτηκα πως έκανα ταξίδι αστραπή. Σε 'ψαχνα, λέει, σε πρόσωπα σκιές σε σπίτια σκοτεινά και μεθυσμένα. Δεν άργησα να σε βρω. Εκεί βολόδερνες. Φορούσες δυο πόδια γυμνά καλοκαιρινά κι ένα δέρμα αξύριστο του φθινοπώρου καταχνιά.“Ήρθα” σου είπα, και χαμογέλασες με ένα αμούστακο χαμόγελο από τα χρόνια σου τα αλλοτινά. Μ΄ αγκάλιασες με δυο χέρια σκοινιά και μ΄ έσφιξες με ένα δάκρυ που κέντησαν τα βλέφαρά σου. Ίσα που πρόλαβα τα μάτια να φιλήσω κι εσύ άρχισες να τρέχεις σαν κυνηγημένος. “Δεν είμαι εγώ που σε κυνηγώ” σου φώναξα “ δεν είμαι εγώ που αποφεύγεις, είναι το δάκρυ σου ”..
.
.
Ξύπνησα, κι έβρεχε. Αντάρα μέσα και έξω. Καρφωμένη στα χείλη η στάλα των ματιών σου. Την άφησα εκεί, χωρίς νερό χωρίς καφέ χωρίς μιλιά κι έφυγα για κάπου. Ούτε με νοιάζει που.
.
.
.
.
.
.
.
