.
.
.
.
.
Kαι να που αποκτήσαμε και τη δικιά μας βιτρίνααα. Γυάλινο πλαίσιο να αναδεικνύει τις “καμπύλες” μας και κάτι “φίλους” περαστικούς διαβάτες, κεφάλια, να απαλύνουν τις γωνίες στο “Μ” της κρυφής μας μοναξιάς . Να δείξω. Θέλω να δείξω σου λέω. Τι είμαι, πως είμαι, που είμαι, πόσο αξίζω, πόσο καλά πουλιέμαι. Τα καλύτερα. Αυτή η λέξη “πουλάω”, εδώ μου κάθεται. Αντίθετα μ΄αρέσει η λέξη “ αμπαλάζ ”. Κάτι μου κάνει. Με παραπέμπει στο “χαρίζω”. Τη φαντάζομαι γυαλιστερή με φιόγκους και καρτούλες. Να σκίζεις χρωματιστό χαρτί σα φλούδα από κρεμμύδι, για να φτάσεις στο ποθούμενο. Κανένα αμπαλάζ δε ξεπερνάει την αξία του αντικειμένου που περιμένει φοβισμένο μέσα του αν θα αρέσει. Κι ούτε ποτέ θα μπορέσει να κάνει ένα αμπαλάζ το δώρο καλύτερο και πιο χρηστικό. Μόνο να, θα προσελκύσει περισσότερο, σαν τη βιτρίνα, πάντα όμως, στην τελική, το ανοίγεις με αγωνία για να πας παραμέσα. Ωραίο το αμπαλάζ, δε λέω, μα αυτό που κρύβει πρέπει να είναι πάντα πιο ωραίο.
.
Είπα για το κρεμμύδι και σκέφτομαι πως έχω μόνο ένα για το αυριανό μοσχαράκι και ανησυχώ. Όχι επειδή είναι μόνο ένα, μου είναι αρκετό, αλλά γιατί πρέπει να φτάσω μέχρι τον πυρήνα του για να μάθω αν είναι χαλασμένο..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
