22.9.10

Οικιοθελώς..



Ολόγυμνη την ήθελε, μέσα κι έξω ορθάνοιχτη, με τα μαλλιά ψηλά να βλέπει το χνούδι στο λαιμό της κι όλα εκείνα που ντρεπόταν  να τα δείχνει εκείνος ήθελε να τα κοιτάζει.  “ να μη φοβάσαι ” έλεγε  “ ήλιο να ρίχνεις στο υπόγειο  ”

έτσι αφέθηκα σ΄ εκείνον τον καθρέφτη, με τα μάτια καρφωμένα στη ψυχή να παρακολουθώ καρέ - καρέ την  άλωσή μου. αποκοιμιόμουν χαμογελαστή με δύο σταγόνες θλίψης στα βλέφαρα επάνω είπε ένα μεσημέρι

μη φοβάσαι. κανένα κάστρο δε γκρεμίζεται χωρίς τη θέληση του πολιορκημένου και κανενός καθρέφτης το είδωλο δε γίνομαι αν μέσα σου η ίδια δεν κοιτάζω να με δω. αν δε μηδενιστώ έστω για μια στιγμή. σα να μη ξέρω ό,τι ήξερα για μένα.

Το ξέρεις πως έτσι σε κατέκτησα εγώ; έτσι.  

Παραδομένη Οικιοθελώς. .
.