Το χέρι μου θα κόψω αν χρειαστεί. Και τη λαλιά μου μπορώ να πνίξω. Δε θα ξεφύγει από κει μέσα. Εκεί να μείνει να με τρελαίνει. Εκεί. Να καίει. Να τρέφεται με προσμονή και υγρασία κι όταν ξυπνάει το αίμα του να πίνει και τις σάρκες του να τρώει. Εκεί, δε θα ξεφύγει από κει μέσα. Θα πεθαίνει και θα ξαναγεννιέται. Θα νομίζει θα πιστεύει θα φαντάζεται. Θα θυμάται και θα ξεχνάει. Θα ξεχνάει και μετά θα θυμάται. Θα απογοητεύεται, θα ξεσπαθώνει. Θα μηδενίζει και θα εξυψώνει. Θα λίγο φοβάται θα λίγο τολμά. Καμιά φορά θα ονειρεύεται. Θα περιμένει. Εκεί μέσα. Ίσως να ξεχάσει πως περιμένει ή περιμένοντας να ξεχαστεί. Ώσπου μια μέρα ή μια νύχτα, αυτή που δε θα έχει επιλογή, που πια μέσα δε θα χωράει, θα εκφραστεί και θα υπάρξει. Έτσι, απλά.
