.

.

.

.

.

.

.

.

Ένας ανεμιστήρας στριφογυρίζει στο κεφάλι μου. Ανακατώνει σκέψεις που τρέφονται από αδυναμία να..

Είναι άσχημο να επιστρέφουν πίσω  τα γράμματα. Γι αυτό και δε σου στέλνω,  γιατί πίσω θα γυρίσουν. Πάει καιρός  που σ΄ έβρισκε το περιστέρι μου έξω από την πόρτα σου να περιμένεις.  Κι εσύ τo τάιζες, του έδινες νερό κι ύστερα του ΄δενες στο ποδαράκι όνειρα να μου τα φέρει. Τώρα έναν άλλον ταχυδρόμο περιμένεις. Κάνω πως δεν έχει καμία σημασία. Πως δε θα ΄πρεπε να με νοιάζει. Πόσο ψέματα λέω..

Έχω σου λέω την πόρτα μου κλειστή. Και στο λίγο και στο πολύ τους. Μη διαθέσιμη. Τελώ υπό κάτι. Κι αν κάτι με σπρώχνει να κινούμαι, είναι  ένα “γαμώτο” που με κοιτάζει στα μάτια γαμώτο κι ένας ανεμιστήρας που στριφογυρίζει στα σωθικά..

Θέλουν τα σωθικά  μου  να γεννήσουν μουσική. Τόνους, χιλιόμετρα, μίλια, ναι μίλια.  Δε βαστάει άλλο το μινόρε μέσα μου θα εκραγεί αν δεν ταξιδέψει μόριο στον άνεμο. Κι όπως βλέπω τον καιρό, κόντρα θα ταξιδέψει.  Όμως, είναι αλλιώτικα δυνατό το δικό μου μινόρε. Σαν εκείνα τα κόκκινα μαλλιά ..

.

.

.

.

.

.

.

.