.
.
.
.
.
.
.
.
.
Τα μεγάλα λόγια δηλώνουν τη διάθεση. Οι μεγάλες πράξεις, όμως, δε δηλώνονται ποτέ. Είναι ενέργεια που ακτινοβολεί σαν ήλιος. Κι αυτό το ξέρω πολύ καλά. Πριν από χιλιάδες χρόνια υπήρξα ήλιος χωρίς να κάνω τίποτα περισσότερο πέρα απ΄αυτό που είμαι. Ποτέ, δε με ενδιέφερε να με βλέπουν. Γιατί με έβλεπαν. Πραγματικά, πόσο υπερήφανος να νιώσει κανείς για κάτι που είναι; Για κάτι που δε μάτωσε για να το κατακτήσει; Για κάτι που γεννήθηκε να είναι.; Χωρίς κόπο, χωρίς προσπάθεια. Το πλήρωσα ακριβά αυτό το δώρο. Τίποτα δε χαρίζεται. Τίποτα. Και να που τώρα είμαι η αύρα. Και παίρνω το χρώμα των ματιών σου. Μοιάζει να κατοικώ στο σκοτάδι. Αόρατη στα μάτια αυτών που βλέπουν μόνο τα χρώμματα που επιτρέπει η φτιασά τους. Και ορατή σ΄αυτούς που πάντα λάμπουν. Για τους άλλους, εξάλλου, ποτέ δε με ενδιέφερε, ποτέ. Αόρατοι για μένα αυτοί λόγω φτιασάς δικιάς μου. Το πλήρωσα κι αυτό και θα το πληρώνω. Να μη γελιέσαι, ούτε κι εγώ γελάστηκα ποτέ. Κι εγώ αόρατη με βλέπω κάτω απ΄τον ήλιο το δικό μου.Ψάχνω το δεύτερο συνθετικό του ονόματός μου μέσα σε στεφάνια και χαλάσματα. Μέσα σε αίματα και μέσα σε ρόδα. Μέσα σε άχρηστες φωνές και μέσα σε ανούσιες σιωπές. Μέσα στο φύγε και στο έλα. Μέσα σε μένα και μέσα στον άλλον. Πόσο εγωισμό ακόμα να γκρεμίσω και πόσο ακόμα να ταίσω, δε ξέρω. Το μόνο μονοπάτι που θέλω γνωρίζω είναι αυτό που δεν είναι στο χάρτη. Αυτό που δεν έχω πατήσει ακόμα. Δε θέλω τον καλό σου λόγο. Έχω για μένα τον καλύτερο. Δε θέλω τον κακό σου λόγο. Έχω για μένα το χειρότερο. Δε θέλω παρηγοριά, γελάω και μόνο με τη λέξη. Δε θέλω τη σοφία σoυ ούτε τη γνώση σου, την έχω εκ γεννετής. Αν κάτι θέλεις να μου δώσεις και με ρωτάς τι θέλω, σου λέω πως θέλω να σε κάνω θεό. Να ξεχάσω πως όλα τα ξέρω. Να σκάσω στα γέλια με μένα κι εσύ μαζί μου. Να ζεσταθούμε μαζί στον ήλιο μέχρι να καούμε. Άγνωστη λέξη το "πάντα".
.
.
.
.
.
.
.
.
..
.
.
