Τοπίο

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

 

Εδώ έξω έχει έναν αέρα σκληρό κι  ατίθασο εκεί που ηρεμεί σα θάνατος εκεί πάλι ξεσπαθώνει με ριπές δυνατές και ξαφνικές που γίνονται θύελλες να μαστιγώνουν το αμαρτωλό παρθένο δέρμα λίγο παραδίπλα τα δέντρα της αυλής δεν έχουν κοιμηθεί  ακόμα νομίζω πως άκουσα τα φύλλα τους να ψιθυρίζουν σενάρια και υποθέσεις κάτι  για απουσία πήρε τ΄ αυτί μου και πως είναι κάπου αλλού είπε ένα από δαύτα ένα μονάχα πίστευε πως τη θέλει πολύ πιο πολύ κι απ΄ αυτόν  μα δεν το πίστεψε κανένα άλλο κι όλα γελάσανε με τη βλακεία του τόσο δυνατά που τα ΄κουσε ο άνεμος και ζήλεψε και δυνάμωσε πολύ και τους έκοψε το γέλιο τα πέταξε άλλα εδώ άλλα εκεί και άλλα παραπέρα και λες και μ΄ αγαπάει ήρθε και χώθηκε προκλητικά ανάμεσα στα πόδια μου για να ξεχαστώ  ή να θυμηθώ - δε ξέρω - κι έφτασε στα απόκρυφα σημεία και τα αποκάλυψε με μιας και τότε άρχισε να βρέχει μια σταγόνα βροχής επάνω στο λουλούδι μου μια σταγόνα βροχής από ένα σύννεφο που μ΄ ακολουθεί τον τελευταίο καιρό ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου. Το λουλούδι ξύπνησε και τέντωσε το κεφαλάκι ηδονικά. Μετά δε θυμάμαι τι συνέβει γιατί χάθηκα. Όταν συνήλθα με βρήκα ένα μέτρο πιο βαθιά χωμένη στο χώμα κι ένα μέτρο πιο κοντά στην επιφάνεια της θάλασσας.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.