.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Όταν τα πράγματα μπαίνουν στη θέση τους δεν έχουν σημασία τα “ γιατί ”. Διαλέγεις ένα, δύο, τρία ή όσα γουστάρεις από το πανέρι, και τα ονομάζεις “αιτία”. Για όλα υπάρχουν δύο πλευρές να τα κοιτάξεις. Δύο τρόπους να κοιτάς. Ή μία θέλει και η άλλη αρνείται. Η μία λέει “ναι” η άλλη “όχι”. Για το ίδιο πράγμα ακριβώς. Σημασία δεν έχουν τα “γιατί” αλλά πως με κοιτάζουν τα μάτια που τώρα με κοιτάζεις. Και με τι μάτια σε κοιτάζω εγώ. Τώρα, που μπαίνουν όλα στη θέση τους. Τώρα, μετά τη θύελλα… τώρα, στο τέλος του παραμυθιού. Που μοιάζουμε άλλοι μα είμαστε ίδιοι οι ίδιοι.
.
.
.
ΥΓ : H φωτογραφία άσχετη.. σχεδόν.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Το χω και γω αυτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντα είχα δυο εαυτους που ο ενας ελεγε ναι και ο αλλος οχι...
Οσο για την άσχετη φωτο ωραίος κώλ-Ο-ς. Το Ο με κεφαλαίο για να ταιριαζει με το γραμμα σου... :)
Mαρία
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ λέω ή ναι ή όχι. Εξ αρχής. Κι αφού το πω, ύστερα δε με νοιάζει αν βολεύει ή όχι. Αφήνομαι μέχρι το τέρ(λ)μα..
Γιαυτό τον έβαλα, γιατί κι εμένα μου αρέσει.
Φιλιά
ή ίσως μοιάζουμε ίδιοι, αλλά είμαστε άλλοι, στο τέλος του παραμυθιού. Εμένα μ' άρεσε το εσώρουχο.
ΑπάντησηΔιαγραφήEMENA DEN MOUARESEI POU DEN MPOR NA SE PETYXW STO THLEFWNO ALLA TRELLAINOMAI NA DIABAZW TIS SKEPSEIS SOU...GRAFEIS YPEROXA!
ΑπάντησηΔιαγραφήannana
ΑπάντησηΔιαγραφήμπορεί αλλά όχι εγώ
τα μάτια που με κοιτάζουν
διαφορετικά..
Τzeli
περνάω τις "κλειστές" μου φιλενάδα..
Σ΄ευχαριστώ
:*