29.3.10

Κάποιες φορές..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

 

PC300107 b

…ο κόσμος χρωματίζεται λες κι έχω φίλτρο στα μάτια. Όλα γύρω μου, από την πέτρα που πατάω μέχρι τον τυχαίο άνθρωπο που θα περάσει δίπλα μου, αλλάζουν όψη, νόημα, υπόσταση. Σα να βρίσκω τον παράδεισο μέσα μου και τον φτιάχνω κι έξω μου. Ή τη ζωή μέσα στο θάνατο. Σταγόνες. Όπως πιτσιλάει το αίμα τους άσπρους τοίχους καθώς πετάγεται από τη φλέβα. Σήμερα,  εδώ, κατοικεί ένας μικρός θάνατος που ταυτόχρονα είναι η ανάστασή μου. Πιο έτοιμη από ποτέ νιώθω. Και να πεθάνω και να αναστηθώ. Την τρίτη έχω τα γενέθλιά μου. Όχι πως έχει σημασία, αλλά να.. θέλω να με βρουν όσο πιο αληθινή με μένα αντέχω να είμαι: Σε χρειάζομαι. Πάντα  Εσένα χρειαζόμουν και πάντα Εσένα θα χρειάζομαι.

.

.

.

.

..

.

.

.

.

.

 

4 σχόλια:

  1. εν όψει εορτών και δεδομένης της αναφοράς σας στο θάνατο και την ανάσταση, δεν μπορώ να συγκρατηθώ και να ρωτήσω: Όταν λέτε Εσένα, με κεφαλαίο ε, στον Κύριο αναφέρεστε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ένα Θεό. Στον μοναδικό που απέμεινε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Μετά το χαρακτηριστικό ήχο, μπορείς να αφήσεις το μήνυμά σου. Μπιιιιπ.