.
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
Έξω η Άνοιξη τραγουδάει το όνομά σου. Κλείνω τ΄ αυτιά να μην την ακούω. Κι έρχεται το άρωμά της μέσα στα ρουθούνια μου και μυρίζω όπως θα μυρίζουν τα υγρά μας σεντόνια την ανατολή. Κλείνω αμέσως τη μύτη. Κοιτάζω έξω από τα παράθυρα, γη ουρανό και θάλασσα, κι είναι όλα δικά σου χρώματα αυτά. Κλείνω γρήγορα τα μάτια. Το στόμα έμεινε μόνο ανοιχτό, κι εγώ πρέπει να ανασάνω. Φαντάζομαι πως κάποιο μόριo αέρα είναι της δικιάς σου εκπνοής, και από μια βρυσούλα άρχισαν να στάζουν μία-μία όλες οι αισθήσεις.
.
.
.
..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
