28.1.10

Ο Ήρωας

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

image

Kάθε μέρα που περνούσε χωρίς του άλλου το άγγιγμα, την έφερνε όλο και πιο κοντά στη μοίρα της. Πέρασε πολλής  καιρός έτσι...

Τις ώρες που ήταν μόνη στο σπίτι αγαπούσε το κορμί της κάθε φορά κι απ΄ την αρχή. Κάθε σημείο ξεχασμένο το χάιδευε με το μυαλό τα δάχτυλα  τη γλώσσα, για να θυμάται τι γεύση έχει ο έρωτας, αυτός ο γλυκός θρασύς και  πρόστυχος θεός που είχε αποφασίσει να την τιμωρήσει με την απουσία του. Θα είχε τους λόγους του. Όλα τα δοκίμασε. Ό,τι μπορούσε να χωθεί, να γλιστρήσει να οδηγηθεί.  Ό,τι ξυπνούσε τα ανέραστα έγινε σκλάβος των παθών της. Υπηρέτες μιας φωτιάς που σιγόκαιγε μέσα στο κρανίο  νύχτα μέρα. Όταν βρισκόταν σε αυτή τη κατάσταση φανταζόταν άγνωστους εραστές και φωνές που ποτέ δεν είχε ακούσει. Δεν την ενδιέφερε ούτε το μυαλό ούτε η ψυχή μα ούτε η ομορφιά τους. Μόνο εκείνα που υπηρετούσαν τις επιθυμίες της ήθελε απ΄ αυτούς. Όταν βρισκόταν ανάμεσα σε άνδρες, σκεφτόταν πως ο καθένας ξεχωριστά θα μπορούσε να είναι ο εραστής της. Καμιά φορά, κι όλοι μαζί. Δε μιλούσε ποτέ πολύ, χανόταν σε έναν άλλον κόσμο και μούσκευε ότι κάλυπτε τα απόκρυφα. Απορούσε πως είναι δυνατόν να μην έχει συναντήσει αυτόν που θα τολμούσε να τη λυτρώσει χωρίς να χρειαστεί να του το φανερώσει. Ούτε με λέξεις ούτε με πράξεις. Βλέμμα χαμηλό και μια απροσδιόριστη σιωπή. Δεν της άρεσε να κάνει την πρώτη κίνηση ούτε να προκαλεί με λέξεις και λικνίσματα. Αν ήμουν άντρας  θα μύριζα την καύλα μιας γυναίκας, θα διάβαζα τα μάτια της, τα χείλη της και ούτε ερώτηση θα έκανα ούτε κι απάντηση θα περίμενα ποτέ. Μόνο θα τολμούσα, σκεφτόταν με το δικό της υποκειμενικό μυαλό έχοντας επίγνωση των “θέλω”  της.

Οι άλλοι,  έβλεπαν μια ελκυστική γυναίκα που μάλλον έμοιαζε ψυχρή. Ίσως και να φοβόντουσαν την απόρριψή της ή ίσως και να είχαν μπερδευτεί. Απλησίαστη. Τίποτα δεν αποδείκνυε  την κρυφή της επιθυμία γιατί ήταν στη φύση της η ντροπή όταν εκεί ήταν υγρή. Κι οι άντρες, προφανώς, έχουνε χάσει τις ιδιότητές τους. Γι΄ αυτήν,  κι αν το επέλεγε, δεν ήταν  δύσκολο να μαρτυρήσει αυτό που χρειαζόταν, είχε τον τρόπο της, αλλά,  να,  η αδυναμία  της ήταν η μεγάλη της αγάπη  στην έκπληξη. Αυτό που γίνεται από μόνο του. Χωρίς τίποτα να κάνεις τίποτα να πεις τίποτα να ζητήσεις. Φτάνει να λειτουργεί η όσφρηση και να μη διστάζει, εκείνος, να τη χρησιμοποιεί. Είχε αρκετά απογοητευτεί στο παρελθόν σχεδόν σπρώχνοντας καταστάσεις, είχε δοκιμάσει ακόμα και το ρόλο του κυνηγού κάποιες φορές μα δεν ήθελε να τον παίξει ποτέ ξανά. Ήταν γυναίκα. Από εδώ και στο εξής, είχε παραδοθεί στο μοιραίο, στο απρόσμενο, στο τυχαίο, στο άγνωστο, σε μια θύελλα που δε θα είχε προβλέψει. Αν ήμουν άντρας θα με γαμούσα χωρίς λεκτική εισαγωγή - μετά ίσως και να μιλούσα - χωρίς συναισθηματική επαφή - μετά ίσως και να νοιαζόμουν –    είχε σκεφτεί.

 Ένα βράδυ, καθώς περπατούσε υγρή πολύ  στο σκοτεινό δρομάκι πίσω από το σπίτι της, μια διαδρομή που συνήθως έκανε με το σκύλο αλλά αυτή τη φορά θέλησε μόνη της να περπατήσει, ακριβώς πάνω στη γωνία του τετραγώνου ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με  Εκείνον.  Με Κάποιον. Όποιον. Αυτόν που τόλμησε. Αυτόν που εκπλήρωσε το ανεκπλήρωτό της, που έσβησε τον πυρετό της, που με το ακατέργαστο ένστικτό του ένιωσε το κάλεσμά μιας καυλωμένης γυναίκας  μόνης χωρίς έρωτα και εραστή. Ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που κοιταχτήκανε.  Ο άντρας εκείνος μύρισε τη φύση της και ξύπνησε  το ζώο, αυτό που εν αγνοία του είχε μέσα του κρυφτεί πριν καν γεννηθεί.  Δεν είπε λέξη δεν έκανε καμία απολύτως προσπάθεια. Στάθηκε μόνο για λίγα δευτερόλεπτα  εκεί μαγνητισμένος. Χωρίς σκέψη και χωρίς επιλογή, κατευθείαν, την έσπρωξε στον τοίχο σήκωσε τη φούστα της και γλίστρησε  βίαια ανάμεσα στα πόδια της κάτω από το εσώρουχό της. Ένα ποτάμι έρωτα ένιωσε εκεί κάτω κι αυτό τον τρέλανε ακόμα πιο πολύ.

Για ώρες μέρες χρόνια αιώνες, για μερικά αλλιώτικα λεπτά, το μυαλό της είχε παραλύσει είχε μουδιάσει, οι ρώγες της χόρευαν και πήραν ένα σχήμα που ποτέ δεν είχαν ξαναπάρει, οι τρίχες στο δέρμα της τεντώθηκαν λες κι είχαν στύση, τα μάτια της γυάλισαν κι ούτε για μια στιγμή δεν κοίταξαν ξανά τα μάτια τα δικά του. Τα χείλη στο αιδοίο της  άνοιξαν διάπλατα σαν λουλούδι που ανοίγει για πρώτη φορά και μοσχοβόλησε ο τόπος, η γειτονιά της, κι αυτή να βγάζει κάτι ήχους απροσδιόριστους και να φωνάζει “ κι άλλο κι άλλο κι άλλο πιο δυνατά πιο δυνατά πιο δυνατά πάρε με πιο μακριά ποτέ να μη γυρίσω εκεί που βρισκόμουν”  του φώναζε κλαίγοντας πάνω στο παραλήρημα της ηδονής, και κείνος συνέχισε πιο δυνατά, πιο βαθειά πιο γρήγορα κι άλλο κι άλλο κι άλλο, ώσπου  το ζώο μέσα του, εκείνο το αγρίμι, ξύπνησε για τα καλά και  πήρε τον έλεγχο για πάντα.  

Τους βρήκαν ξημερώματα, αυτή να κείτεται  μέσα σε λίμνη κατακόκκινη μ΄ ένα χαμόγελο στα χείλη  και να μυρίζει έρωτα. Ικανοποίηση.  Αυτός, χαμένος,  δίπλα της ακριβώς και πουθενά να μην κοιτάζει. Τα καθάρματα. Τον είπαν αλήτη , άρρωστο, ψυχασθενή. Κάποιοι άλλοι, φονιά και βιαστή. Κι ήταν αυτός ο ήρωάς της…

.

.

.

..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

..

.

.

.

.

.

.

.

9 σχόλια:

  1. Ουάου...(και σιωπή)

    Να γράφετε πιο συχνά κυρία μου και χαίρομαι που αλλάξατε μουσική :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μαρία
    εφτάψυχη είσαι?



    annanas
    κι εγώ χαίρομαι που άλλαξα μουσική
    Με το συγκεκριμένο (Stabat mater- Pergolessi)έχω μια ιδιαίτερη σχέση..

    Ευχαριστώ:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. απλά μαγευτικό..
    δεν ξέρω αν είναι αλήθεια ή φαντασία αλλά έχει μια δύναμη αφοπλιστική..
    από τα πιο δυνατά κείμενα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Απ' ότι φαίνεται οι ήρωες στις μέρες μας δεν έρχονται για να σε σώσουν αλλά για να σε σκοτώσουν. Και ύπουλα μάλιστα!..

    Προσοχή λοιπόν και μάτια 15.. ;)
    Καλό απόγευμα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. annana
    Δηλαδή .. του Αννανά πότε είναι???
    :D



    tovene
    αυτό δε θα στο πω.



    Υπερβολές tovene μου....








    Adis
    Oι ήρωες δεν έρχονται. Εσύ τους δημιουργείς.



    Καλό ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μα δε σας λένε Αύρα; Πφφφφφφ! Τι μου γκρεμίσατε τώρα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
    είσαι τεράστια ψυχή!!!!!!!!!! θα το δώσω κάπου. ξέρεις που.. - τα χαρτομάντιλα.-
    ξέρεις τι είπες? τι έκανες? αιώνες ψυχανάλυσης δεν θα μπορούσαν να προσφέρουν αυτό..γιατι αυτό χριάζεται τεράστια αγάπη δυναμη και τόλμη και γενναιότητα!!!!!!!
    ΑΓΑΠΗ τέτοια βαθυά αγάπη! φίλη μου, ΣΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Μετά το χαρακτηριστικό ήχο, μπορείς να αφήσεις το μήνυμά σου. Μπιιιιπ.