Ξημέρωσε αυτή η μέρα. Μια άθλια μέρα. Μια καύλα μέρα. Η μέρα που δεν έχω εαυτό. Που έχω περισσότερο από ποτέ. Που υπάρχω μέσα από σένα. Που δεν υπάρχω. Που έχω πεθάνει. Που ζω μέσα σου. Που με ελέγχεις. Που δεν ελέγχομαι. Που κάθε σημείο μου έχει παραλύσει. Που ουρλιάζω “ έλα και πάρε με από ’δω ”. Ξημέρωσε αυτή η μέρα. Η μέρα που δεν είναι αντιμέτωπα το ‘Εγώ με μένα’ με το ‘εγώ με Σένα’. Που έχει ήδη κερδίσει το δεύτερο. Αμαχητί. Ξημέρωσε η μέρα. Η μέρα του τίποτα. Η μέρα του όλα. Μια άθλια μέρα. Μια καύλα μέρα. Μια μέρα που θα με αφήσει λίγο πιο δυνατή πατώντας στην άθλια αδυναμία μου. Μια μέρα που ξημέρωσε μέσα από την απουσία μας. Μια μέρα που δεν ξημέρωσε ποτέ. Μια μέρα που τα πάθη στήνουν χορό πάνω στο νεκρό μου εγκέφαλο και ντύνουν με πόθο ένα σώμα που στάζει καίει και παραλύει. Κι εσύ να λείπεις επιδεικτικά. 21.10.09
Κάθε μέρα
Ξημέρωσε αυτή η μέρα. Μια άθλια μέρα. Μια καύλα μέρα. Η μέρα που δεν έχω εαυτό. Που έχω περισσότερο από ποτέ. Που υπάρχω μέσα από σένα. Που δεν υπάρχω. Που έχω πεθάνει. Που ζω μέσα σου. Που με ελέγχεις. Που δεν ελέγχομαι. Που κάθε σημείο μου έχει παραλύσει. Που ουρλιάζω “ έλα και πάρε με από ’δω ”. Ξημέρωσε αυτή η μέρα. Η μέρα που δεν είναι αντιμέτωπα το ‘Εγώ με μένα’ με το ‘εγώ με Σένα’. Που έχει ήδη κερδίσει το δεύτερο. Αμαχητί. Ξημέρωσε η μέρα. Η μέρα του τίποτα. Η μέρα του όλα. Μια άθλια μέρα. Μια καύλα μέρα. Μια μέρα που θα με αφήσει λίγο πιο δυνατή πατώντας στην άθλια αδυναμία μου. Μια μέρα που ξημέρωσε μέσα από την απουσία μας. Μια μέρα που δεν ξημέρωσε ποτέ. Μια μέρα που τα πάθη στήνουν χορό πάνω στο νεκρό μου εγκέφαλο και ντύνουν με πόθο ένα σώμα που στάζει καίει και παραλύει. Κι εσύ να λείπεις επιδεικτικά. 